Küçük Yara.

Anne ve kızı içeriye girdikten sonra masamın önündeki masaya oturdular.Claire oldukça üzgün görünüyordu.Daha doğrusu oldukça solgun.Neler olduğunu anlayamamıştım.Hillary’ye döndüğümde kafamı neler oluyor gibi salladım.O ise anlatma fikrini kızı Claire’ye bırakmıştı.Neden kendisi anlatmıyordu da kızına anlattırıyordu pek çözememiştim.Ama her neyse.Sonuçta onlar şimdilik benim bir hastamdılar ve onlara diğer hastalarıma davrandığım gibi davranmayı düşündüm.Claire’den çıkan şaşkın bir ses tonu tüm sessizliği bozmuştu.

“Bilmiyorum. Neyim var anlayamıyorum ama daha önce hiç böyle olmamıştım.
Ölmek istiyorum.”

Hogwarts psikolojisi veya stresi falan mıydı acaba? Yani psikolojik bir durumuydu bu? Claire her zaman esrarengiz bir kızdı.Daha doğrusu ben öyle düşünüyordum.Neler olduğuna dair tek bir tahminim bile yoktu.Daha doğrusu tahmin edemiyordum.Ona birkaç soru sormayı düşündüm.Onun derdini bir abla gibi anlayabilirdim belki de.Masamın altındaki çekmeceyi çektim ve açtım.İçinden bir kağıt çıkardım.Claire’ye sorduğum soruların cevaplarını yazmaya başladım.

“Hogwarts’ta canını sıkan şeyler oluyor mu? Ya da ne bileyim.Özel şeyler.”

Annesinin yanında olduğundan çekinebilirdi belki de.Önce cevabı vermesini bekledim.Eğer çekiniyorsa annesinden odadan birkaç dakikalığına çıkmasını isteyecektim…

Claire çekiniyor olmalıydı ki annesinden benimle yalnız kalmak için izin istemişti.Annesi ise bana ışıldayan gözleriyle baktı.Gözlerimi kapatarak onayladım.Hillary odadan çıktı.Şimdi Claire’yi dinliyordum.

“Herkes üstüme geliyor. Annem Gryffindor olmamdan memnun ama babam bunu istemiyor gibi..
Ve sürekli annemle kavga ediyoruz. Benden gizli birşeyler yapıyor ve ben bunu merak ediyorum.
Aslında sadece annem değil, sanki herkes arkamdan işler çeviriyor gibi.
Ve sonra kardeşim.. Ravenclaw'a seçildiği için sürekli kavgalı gibiyiz ..
Sonra Veela olduğum için herkes bana korkarak yaklaşıyor ve ne zaman yanlarına gitsem kulaklarını kapıyorlar .
Herkes benden kaçıyor ..”

Claire’nin kendisini oldukça kötü hissettiğini anlayabiliyordum.Onun için üzülüyordum da.Çünkü haklı olan ta kendisiydi.Ona umursamaması gerektiğini söyleyecektim fakat hiçbir işe yaramayacağını biliyordum.Üzülen Claire’nin kendisini iyi hissetmesini istiyordum.Sözlere başladım hemen.

“Bak tatlım.Bu St.Mungo’nun halledebileceği bir sorun değil.Bunu ancak rahatlayarak halledebilirsin.Yani burada benim sana bir abla olarak konuşmamda fayda var.Elbette ki sorunlar yaşayacaksın.Bu gayet doğal.Hele ki bu dönemlerde.Kendini tanımaya başladın.Yani demek istediğim şu.Kim ne düşünürse düşünsün sahip oldukların seni önemsiyor.Nasıl davrandıklarına bakma.Onlar gerçekten seni seviyor,önemsiyor tatlım.”

Nasıl bir konuşma yapmıştım ben böyle?Bir anne konuşması gibi.Kendime şaşırmıştım…