Bir Tutam Aşk.

Ah şu küçük fakat can alıcı sıkıntılar.Benim kendimi öldürmeme ve kendimi lanetlendirme isteği oluşturan sıkıntılar.Neden her defasında beni buluyordu ve bana karşı bir gösteri sergiliyordu.Anlamıyordum.Her zaman yaptığım şeyi yapıyordum bu sıkıntılardan kurtulmak için.Başımı dinlemek,soğuk günlerin hatırına sıcak bir şeyler içmek.Yine aynı şeyi yapmayı düşündüm.Soğuğun verdiği dondurucu hava bedenimi diken diken ediyordu.Ama aldırmıyordum.Altımda mavi açık renk,dar kot pantolonum,üzerimde uzun kollu koyu mavi ve uzun kollu bir tişört vardı.Boynuma mavi şalı doladım ve üzerime krem rengi olan ve dizlerime kadar gelen kabanımı giydim.Ayağımda ise kot pantolonumu içine alan topuklu,siyah çizmelerim vardı.Evden çıkmak için merdivenlerden indim.Mutfakta bir şeyler yapmakta uğraşan anneme seslendim.

“Biraz işim var ben çıkıyorum.”

Bunu söyledikten sonra annemin yanıma gelerek beni geçirdiğini görünce mutlu oldum.Bir yetişkin oluşta 25 yaşında olmama rağmen annem halen bana dikkatli olmam konusunda öğütler veriyordu.Pek istemesem de dinlemek zorunda kalıyordum.Evden çıktıktan sonra en kısa yolu kullanarak Hogsmeade’ye gittim.Orada birçok öğrenci olurdu.Ama şimdi olup olmayacağını bilmiyordum.Hogsmeade’nin karlarla kaplı yollarında çıkan haşırtılı sesle yürürken oturup bir şeyler içmeye karar verdim.En yakınımda Madam Poffidut’un Çay Dükkanı olduğu için oraya gitmeye karar verdim.Orası her zaman sıcak ve sevgi dolu bir yer olurdu.Aynı şekilde dükkana girdim ve boş masalardan birisine oturdum.Bacaklarımı üst üste atarak beklemeye başladım.Hafif buruşuk suratıyla bana yaklaşan Madam Poffdut’a gülümsedim.Yanıma geldiğinde birkaç selamlaştık ve bana ne istediğimi sordu.Sevecenlikle ağzımı açtım vecevap verdim.

“Bir kahve lütfen.”

Boşu boşuna geçirmek istemediğim zamanı,ortam sıcak olduğu için değerlendirebilirdim.Kitap okuyarak.Çantamdan küçükken Hogwarts’ta okuduğum ve annemin bana verdiği “Ozan Beedle’ın Hikayeleri” ni okumaya başlamıştım birkaç gündür.Eski anıları hatırlamak hoşuma gidebilirdi belki.Ben kitabı okurken kitaba dalmaya başlamıştım.Fakat ardından çıkan ince ses konsantrasyonumun bozulmasına neden olmuştu…

Dondurucu hava Chris'in iliklerine kadar işlemişti. "Bu soğukta ben dışarıda ne yapıyorum böyle?" diye düşünerek ve soğuğa lanet ederek, biraz da olsa sıcağı içine alabilmek, birazcık ısınabilmek için Hogsmeade'nin yolunu tuttu.

Yollarda, taş parkeli caddelerde öğrenciler, bembeyaz bir örtü üzerinede koşuşturup, birbirlerine kartopu fırlatıyorlardı.

Chris, donmamak için bir an önce sıcak bir yere girmesi gerektiğini abladı ve en yakınındaki Madam Puddiufootun Çay Dükkanı'na gitmeye karar verdi. Üzerindeki siyah gömleği ve peleriniyle, bembeyaz karda feci şekilde fark edilmekteydi.

Artık hafif hafif koşuyordu Chris, artık buz tutmak üzereydi. Karşısında küçük, şirin bir çay dükkanı belirince içten içe sevindi. Burası genelde sevgililer tarafından tercih edilirdi ama Chris'in artık tercih hakkı yoktu.

İçeri girdiğinde masalar dolmuştu. Küçüklü büyüklü çiftler, el ele tutşmuşlar, sıcak çaylarını yudumluyorlardı. Duvarlar, kırmızı renkteydi ve içerideki insana romantizmi aşılıyordu.

Tek bir masa tamamen dolu değildi, orada da genç bir hanım oturmaktaydı. Ozan Beedle'ın Hikayeleri'ni okumaktaydı. Chris;

"Sevgili hanım, masanıza oturabilir miyim?"

Genç kadın, izin verdi ve Chris onun karşısına oturup, sıcak bir çay söyledi.
Chris sohbeti açmak için,

"Elinizdeki kitap size biraz küçük kaçmıyor mu yaşınıza göre?" dedi gülümseyerek...

Sıcaklık ile kahveyi yudumlarken ve bir taraftan kitabımı okurken inceleyici sesin farkına varmıştım.Başımı kaldırdığımda konsantrasyonum ve kitaba gömülmemi bozan şeyi gördüm.Daha doğrusu bozan insanı.Karşımdaki oldukça olgun ve yakışıklı bir baydı.Oldukça üşümüşe benziyordu.Rahatlatıcı sesiyle bana yanıma oturmak için nazikçe bir soru yöneltti.Etraf sessiz fakat kalabalık olduğu için yer kalmamış gibi görünüyordum.Yanımdaki üç sandalye de boş olduğu için bende ona nazikçe oturması için başımı salladım.Gülümsedim.Karşıma oturduktan sonra,beyaz dar gömleğinin oldukça etkileyici olduğunu fark ettim.Üzerine tam oturmuştu ve dikkat çekiyordu.Sevmiştim sanırım.Ama görünüş olarak canım.Hem öyle bir şey asla olamazdı.Hıh.Neyse.Gözümü ondan alarak kitabımı okumaya devam ettim.Daha doğrusu çalıştım.Kahve fincanımı elime aldım ve dudaklarıma doğru götürdüm.Kahveyi yudumladığımda içime giden sıcak kahve ve kokusu anlatılmazdı.Kitabımı okumaya devam edecekken adam kitabımı okumamı bölmüştü.Bu sanki sinirime dokunmuş gibi olmuştu.Kitabın kapağını yavaşça kapadım ve karşımdakine dönerek konuşmaya başladım.

“Belki evet.Ama kendisini her kitapta bulan birisi için kitap çeşidi fark etmez diye umuyorum Bay?”

Adını bilmiyordum.Şu an cümleyi kurduğumda neden böyle bir şey dediğimi bilmiyordum.Adını söylerse belki ona bu konuda daha iyi yansıtabilirdim fikirlerimi.Ardından kitabın kapağına baktım.Kitabı çantama yerleştirdim ve sırtımı koltuğa yasladım…

Chris'in çayı da gelmişti. Sıcacık çayından büyük bir yudum aldı ve karşısındaki çok güzel bayana kendini tanıttı:

"Ben Chris. Chris Joshua Potter. Hogwarts'ta Biçim Değiştirme Profesörü'yüm. Sizinle de tanıştığıma çok mutlu oldum bayan- Ee, sizin güzel isminizi duyabilir miyim?"

Gerçekten de Chris'in kalbinde bir hareketlenme oluyordu. Karşısındaki bayan, çok güzeldi ve etkileyici bir kişiliğe sahipmiş gibi görünüyordu. "İyiki ısınmak için burayı seçmişim." diyerek içinden kendi talihine teşekkür etti...

Sıcak ortam Arcene’yi rahatlatmış ve yumuşatmıştı.Sık sık buraya gelen Arcene,artık burada bir yer edinmişti.Karşısındakini tanıyamaması normaldi elbette.Herhalde buralarda takılan birisi değildi.Arcene,soluklu kitabını okuyamadığı için üzülürken karşısındaki adını söyleme zahmetinde bulunmuştu sonunda.Kendisini tanıtmıştı.Arcene,karşısındakinin adının Chris olduğunu biliyordu artık.Tam olarak da Chris Joshua Potter.Soyad Arcene’ye yabancı gelmiyordu.Birkaç sene evvel aynı binada okuduğu Harry Potter’ın kardeşi miydi yoksa karşısındaki? Düşüncelerine inanmak istemeyen Arcene beyaz tenli elini kırmızı ve noel resimleriyle güzelleştirilmiş olan fincana uzattı.Fincanın sapını tutarak dudaklarına doğru götürdü.Küçük bir yudum aldı ve yutkundu.Kahve daha doğrusu kahvenin içindeki kafein ona her defasında enerji patlaması yaşattıracakmış gibi oluyordu.Karşısındaki çocukta çayından bir yudum aldı ve konuşmasına devam etti.Kendisinin bir profesör olduğunu söyleyen Chris,Arcene’yi şaşkınlığa uğratmış gibiydi.Daha doğrusu Arcene öyle düşünüyor gibiydi.Elindeki fincanı masasının üzerine bırakan Arcene geriye doğru yaslandı tekrardan.Chris ise imalı bir ses tonuyla Arcene’nin adını sordu ona güzel bayan şeklinde hitap ederek.Bu Arcene’nin her ne kadar hoşuna gitse de Arcene kendisini fazla kaptırmak istemiyordu.Tam cevap verecekti ki Chris iyi ki yer kalmamış gibi bir söz söyledi Arcene’ye.Güldü.Arcene artık karşılık vermesi gerektiğini düşündü ve konuşmaya başladı.,

“Adım Arcene Luminary Pattinson.St.Mungo Baş Şifacısı’yım.”

Bunları söyledikten sonra suratında beliren anlamsız ve birdenlikle oluşan gülümseme Arcene’nin kendisine şaşırmasını sağlıyordu.Arcene gülümseyerek Chris’e bakmaya başladı.Chris’te ona…

Chris galiba yavaş yavaş aşık oluyordu. Bunu hemen dile getirmek istedi ama bu o kadar kolay değildi ki. Onun yerine sohbet etmeye başladı:

"Tanıştığıma mutlu oldum Arcene."

Neler diyordu Chris? Neden bir insanın kalbi sevgi duygusu ile dolunca, sevdiği kişiye hep saçmalardı?

Güleryüzlü ifadesini halen korumaya çalışıyordu Arcene.Fakat Chris,Arcene’ye bir farklı bakıyordu.Ya da Arcene öyle düşünüyordu.Sonsuz mutluluğun etrafında dolaşan bir kelebek gibi görürken kendini,Arcene birden mutsuzluğunu içine belirtti.Kelebeklerin kısa ömürlerinin olduğunu aklının köşesinden geçirdi Arcene.Ama illa kelebek olmaya bilirdi ki? Kuş,kedi.Bir süre sonra saçmaladığını düşünerek düşüncelerine dalma hayalini ve gerçeğini bıraktı Arcene.Etrafın sıcaklığıyla ısınmayı beklerken sürekli kahvesinden yudumlayıp,ısınmayı bekliyordu,düşlüyordu.Chris ona dönerek tanıştığına çok memnun olduğunu söyledi.Gülümsüyordu halen.Arcene ağzı kulaklarına varacağını bile bile gülümsemeye devam ediyor ve tebessümünü hiç bozmuyordu.Çünkü bozmak istemiyordu.Arcene mutlulukla Chris’e onunla tanışmanın kendisi içinde mutluluk verici olduğunu söyledi.Arcene kısa bir süre sonra konuşacak laf bulamadığı için ve canı kurabiye istediği için Madam Poffidut’un yanına doğru geldiğini gördü.Arcene elini Madam Poffidut’un buruşuk eline koyarak isteğini belirtti.

“Ortaya çikolatalı kurabiye getirir misiniz Madam Poffidut?”

Poffidut gülümseyerek başını salladı ve Arcene ile Chris’e baktı.Gülümseyerek giderken Arcene neden böyle bakıyor acaba gibi dercesine güldü.Ardından Chris’e dönerek konuşacak bir şeyler bulmaya çalıştı.Ortamı yumuşatmak amacıyla tabiî ki.
“Madam Poffidut bazen böyle yapıyor.Kusuruna bakma.”

Kurabiyeleri beklerken oldukça sıkılan Arcene,Chris’in konu bulupta konuşmasını çok istiyordu…

En sonunda kurabiyeler geldi ve ikisi de birer tane alarak tatlarına baktılar.

"Gerçekten güzel olmuş." dedi Chris ve tekrar suskunluk başladı.
Bir-iki dakika sonra Arcene artık kalkmak için izin istedi ve sıcak, kırmızı duvarları olan şirin çay dükkanından dışarıya; bembeyzö örtünün olduğu soğuk sokağa çıktı.

Chris artık duygularını ona açmanın zamanı geldiğini anlamıştı. O da masaya 2 Galleon attı ve dışarıya çıktı. Aşağıdaki sokağa doğru yürüyordu. Hızlı adımlar atarak ona yetişti ve biraz konuşmak istediğini söyledi. Onun kızıl saçları karda çok güzel durmuştu.

"Şey, ben sana-sana... Aşık oldum!"

Oh be sonunda söylemişti Chris.

Kar hala devam ediyordu...

Tatlı kurabiyelerin tadını çıkara çıkara yiyiyordu Arcene.Mavi gözleri ile etrafa bakınıyor,kızıl saçlarından önüne gelenleri düzeltiyordu.Halen sıcak olan kahvesini yudumlayarak Chris’le konuşmaya devam ediyordu.Onunla konuşmak Arcene’yi ne kadar mutlu etse de biraz da tedirginleştiriyordu.Bunun nedeni ise Arcene’nin bir ya da bir buçuk yıl önce adamın birine aşık olmasaydı.Adı Joseph idi.Joseph,Arcene’yi bir sürtükle aldatmıştı.Arcene’nin ne kadar acı çektiğini bilmeyen Joseph onu yalnız bırakarak sürtükle beraber yollarını ayırmıştı.Arcene,günlerce acının ardından kendisine gelmesine rağmen arada sırada bunu hatırlıyordu.İçerideki sıcağın verdiği terleme ile ellerini yüzüne doğru savurdu ve kahvesini içmeye devam etti.Ardından Chris’ten kalkmak için her zaman yaptığı gibi nazikçe izin istedi.Ayağa kalktı , montunu giydi.Çantasını alarak Chris’e doğru gülümsedi ve dışarıya çıktı.Dışarıda olan kar,tam bir romantik aşk havasıydı.Etrafta koşuşturan aşık Hogwarts öğrencileri.Arcene’nin her zaman içini ısıtan bir şeydi onlar.Arcene tam ilerleyecekken sağ kolunu bir el tutmuştu.Yüzünü arkasına döndüğünde Chris,Arcene’ye bakıyordu.Arcene şaşkınlıkla Chris’e doğru döndü ve gözlerine gelen saçını geriye doğru fırlattı.Anlamsızca Chris’in suratına baktı.Neler olduğunu sorarmışçasına mimiklerini kullandı.Chris ise tüm yakışıklılık ve karizmatik sesini kullanarak Arcene’ye bir açıklamada bulundu.Chris,Arcene’ye ilk görüşte aşık olmuştu.Arcene geçirdiği bu şokla beraber bir insanın ilk görüşte aşık olabilme düşüncesini aklına koydu.Aslında bir gerçekti.Oda,Chris’ten etkilenmiş idi.Fakat içindeki gururluluğa bunu nasıl açıklayacaktı ki? Chris’e gülümsemesi birden solarak şaşkın bir ifade almıştı Arcene’nin.Arcene ise ağzını açtı ve şaşkınlıkla konuşmaya başladı.

“Söyler misin? Bir insan ilk görüşte nasıl aşık olabilir ki?”

Evet.Belki dediği gururuna uygun bir şeydi.Ama şimdilik bu soruyu sormak en iyisiydi Chris’e.Ortalığı geçiştirmek içindi belki de…

Kar hala devam ediyor, Hogsmeade'nin taştan yollarını beyaza boyuyordu. Bu güzel manzarayı daha da güzelleştiren tek bir kişi vardı. O da şu an Chris'e bir soru sormuştu.

"Şey, işte bu aşk...İnsan görür,aşık olur, ömrü boyu sever..."

Bunları kendi diliyle değil kendi kalbiyle söylüyordu. Gerçekten de kalpten, ciddi ciddi ona büyük bir sevgi aşılıyordu. Gerçekten de karşısındaki kızıl saçlarıyla harika bir görüntü veren mavi gözlü kişiye aşık olmuştu. Bu aşk, artık kalbini delip geçiyor ve duygu dolu sözcüklere dönüşüyordu.

Arcene’nin ona sorduğu soru cevap verilemez ve içinden kaçılamaz bir soruydu.Daha doğrusu cevabını vermek için çok düşünülecek bir soru.Fakat Chris,beyninin,zekasının hazı ve gücü ile soruya cevabını birden verebilmişti.Söyledikleri Arcene’nin duygusuna öylece dokunmuştu ki Arcene kendisini mutlu edebilecek adamın karşısında durduğunu hissediyor,görüyordu.Chris’in Arcene’ye dedikleri aynen şöyleydi.

"Şey, işte bu aşk...İnsan görür,aşık olur, ömrü boyu sever..."

Ah.İşte bu söz.Arcene’nin de duymak istediği buydu.Bir dakika.Arcene aşık mı oluyordu? Kendisine bile bu konuda inanamayan Arcene,Chris’in dediğini duyduktan sonra biraz bekledi.Yere düşen kar tanelerini izleyerek dalgın düşüncelerine zaman ayırdı.Chris,hayatında gördüğü en açık sözlü kişiydi.Yani bu Arcene için güzel bir şeydi belki de.Ama Arcene,terk edilmekten korkuyordu.Tekrar sürtüğün tekiyle aldatılmaktan.Bu iğrenç düşünceleri kafasında toparlamadan bırakan Arcene birden Chris’e baktı.Derin bir nefes aldı ve Chris’e söyledi.

“Bak Chris.Gitmem gerek.Bunları daha uygun bir zamanda konuşsak.”

Aslında yalan söylüyordu Arcene.Çok uygun bir zamandı.Fakat böyle yapması,Chris’ten şimdilik kaçmak istemesiydi.Nedenini bilmiyordu.O an ,orada bir şeyler olacakmış gibi hissetmeye başladı Arcene.Önüne gelen saç tutamını tekrardan geriye doğru fırlatarak geriye döndü ve ilerlemeye koyuldu.Fakat ilerleyemeden Chris kolunu hızlıca tuttu ve onu kendisine doğru çevirdi.Arcene; aldığı kuvvet etkisiyle hızlıca Chris’e doğru döndü.Döndüğünde Chris ve Arcene birbirlerine burun buruna durarak bakıyorlardı.Aşk doruklarında hissediliyordu.Arcene derin derin nefes alıyor ve gittikçe heyecanlanıyordu…

“Bak Chris.Gitmem gerek.Bunları daha uygun bir zamanda konuşsak.” dedi Arcene ve kızıl saçlarını gözünün önünden arkaay attı ve kaldırımdan aşağ gitmeye koyuldu ama Chris onun kolundan tuttu ve kendine doğru çevirdi aşık olduğu, tüm kalbiyle sevdiği kızı.

Burun buruna gelmişlerdi birbirleriyle. Birbirlerinin nefeslerini, heyecanlarını, kalpten olan mutluluklarını tüm güçleriyle hissedebiliyorlardı.

Yollar hafif hafif boşalmaya başlamıştı, çünkü soğuk iyice artmaktaydı. Ama onların birbirlerine olan sevgileri, içinde bulundukları ortamı öyle bir ısıtıyorduki, mutlulukları, aşkları her dakka artıyordu.

Sonunda olan oldu ve Chris;

"Seni seviyorum." dedi içi aşk dolu bir sesle ve dudakları, karşısındakinin dudaklarına iyice yaklaştı ve en sonunda, aşk zincirlerini kopararak özgürlüğünü sağladı ve temas etti....

Chris,Arcene’ye daha da yaklaşıyordu.Arcene ise daha da dara kaçıyordu.Bunun sonunun nereye gideceğini bilmeyen Arcene,birden heyecanlandı.Kalbine hakim olamadı.Chris,Arcene’ye yaklaştıkça Arcene’nin başından aşağıya kaynar sular iniyordu sanki.Etraftaki öğrencilerin ve insanların gittikçe uzaklaşması ortamın sakinleştirici bir ortam olmasını sağlıyordu fakat Arcene gevşeyemiyordu.Tüm benliğiyle korkudan ya da heyecandan kendisini bayılacakmış gibi hissetti Arcene.Chris,Arcene’nin dudaklarına hafifçe yaklaştığında yumuşak sesiyle fısıldadı.

"Seni seviyorum."

Ardından dudaklarında sıcak bir dokunuş hisseden Arcene,gözlerini istemeden kapadı.Sanki karşı koyamıyormuş gibi.Sanki gerçekten aşık olmuş gibi.Mutluluğun,zevkin ve hazın doruklarını yaşamak böyle bir şeydi herhalde.Arcene; Chris ile öpüşürken mutluluğun zevkini çıkardı bir anlık.Ama sonra.Her şey birden değişmiş gibi Arcene isteksizce Chris’in dudaklarından ayırdı kendini ve geriye doğru fırladı.Hızlıca ağzını açtı ve Chris’e söylendi.

“Ne yaptığını sanıyorsun? Birisi görecek.”

Yüzündeki endişeli ifadeyle Chris’e bakan Arcene,soğun verdiği ağzından çıkan dumanla hızlıca soluk alıp veriyordu.Öylece Chris’e bakıyordu.Az önce olanlar gerçek miydi Arcene için.Daha doğrusu Chris onu öpmüş müydü? Arcene inanmak istemese de şaşkınlıkla inanıyordu.